Γεφύρι Της Γκάνας (ή Της Γκιάνας)

Η Ευφρόσυνη Τσίπη-Τόσκα από το χωριό Καβαλλάρι μας αφηγήθηκε τον Οκτώβρη του 2016:"Λέγεται ότι το γεφύρι αυτό το έχτισε η Γκιάνα και ότι το έχτισε για να περνούν οι κοπέλες απέναντι χωρίς να κινδυνεύουν να τις πιάσουν οι Τούρκοι ή να πνιγούν στο ποτάμι όταν αυτό ήταν κατεβασμένο. Ο πιο σωστός όμως λόγος ήταν ότι έπρεπε να περάσουν απέναντι, δηλαδή να ενώσει τις δύο όχθες. Άλλοι λένε ότι χτίστηκε από την ίδια (Χαρισοπούλου;) και πήρε την ονομασία από την περιοχή, δηλαδή περιοχή Γκιάνας. Αλλά η πιο , ας πούμε, σωστή εκδοχή είναι ότι αυτή της γυναίκας που το έχτισε και ονομάστηκε και η περιοχή έτσι. Πάνω από το γεφύρι αυτό πέρασαν πολλοί. Οι κλέφτες της Φραγγούλαινας, ο στρατός μας, οι Γερμανοί, οι αντάρτες και πολλοί άλλοι. Ήταν το καμάρι όλων και όλοι το πρόσεχαν. Επισκευάστηκε πολλές φορές, εγώ ξέρω ότι ο παππούς μου ο Ιωάννης Τόσκας ως γραμματέας της κοινότητας και οι χτίστες Ιωάννης Παππάς (ή Μάης), Κωνσταντίνος Σιαμέτης και Ιωάννης Καραβέλλης δεν έχτισαν την μικρότερη καμάρα και έκαναν το γεφύρι δίτοξο. Επίσης έγινε επισκευή και στην ανατολική βάση του μεγάλου τόξου με μπετόν αρμέ που είναι εμφανές και σήμερα, αφού το μόνο που σώζεται από το γεφύρι είναι η ανατολική βάση προς το Σέσι, δηλαδή προς τον κάμπο. Κατά το παρελθόν είχε υποστεί και άλλη επισκευή και μάλιστα στο μικρό δυτικό τόξο όπου υπήρχε εγχάρακτος πλάκα με το έτος επισκευής του και την οποία δυστυχώς παρά την αντίδραση από τον Ιωάννη Παππά ( ή Μάη) οι ανωτέρω τεχνίτες την τοποθέτησαν ως γέμισμα εντός του χτισθέντος τμήματος αφού μάλιστα το έκαναν διτοξο, δηλαδή δεν έχτισαν τη μικρότερη καμάρα του.(Τις πληροφορίες αυτές τις πήρα από την Σοφία Μηλιώτη, κόρη του Ιωάννη Παππά). Το μεγάλο γεφύρι της Γκιάνας ήταν η μόνη πρόσβαση των κατοίκων προς το Μιτσικέλι και αντίθετα προς τη θέση Σέσι. Όλοι οι κάτοικοι έχουν και από μια ιστορία να πουν, αλλά η οικογένεια Γεωργίου Τσώλη ή Καπενέκα θα εξιστορήσουν τις περισσότερες. Είναι οι μόνοι που περνούσαν δυο, τρεις ή ακόμα και τέσσερις φορές την ημέρα το γεφύρι. Εγώ έχω να πω ότι η μεγάλη μου στενοχώρια είναι ότι το όμορφο, το πιο παλιό και το ποιο ωραίο γεφύρι είναι μόνο στα όνειρα μας γιατί πλέον έγινε ιστορία, έγινε ανάμνηση και για πολλούς ξεχάστηκε. Όμως , ποιος ξέρει, μπορεί το όνειρο μας να γίνει θαύμα και από όνειρο να γίνει πραγματικότητα και να βρεθούν άνθρωποι να το ξαναχτίσουν, να το φέρουν πίσω. Ας ελπίσουμε…"